Al van jongs af aan voelde ik een leegte in mij. Ik had geen idee waar dit vandaan kwam.
Ik voelde mij alleen en anders ondanks dat ik veel lieve mensen om mij heen had.
Een heel eenzaam en somber gevoel. Het was alsof ik een buitenstaander was. Zij leefden volop en ik….
Volg je hart wordt dan vaak gezegd maar ik had geen idee waar mijn hart lag. Ja mensen helpen, dat had ik wel snel helder. Maar na jaren in de hulpverlening te hebben gewerkt bleef die onrust aanwezig.
Mijn hoofd draaide overuren. Mijn gedachten gingen alle kanten op en door alles te beredeneren probeerde ik grip te houden, mij staande te houden. Pff doodmoe werd ik ervan. Ik was gauw overprikkeld en reageerde snel boos op alles en iedereen om mij heen.